Dolle Pret in Damascus

(mail van 1 oktober)

Het is bloedheet in het internetcafe, maar we zijn zo blij om hier weer terug te zijn!

Aleppo was grauw, conservatief en grauw, en conservatief en grauw met enorm hufterige mannen! Altijd al geweten dat we borsten hadden, maar nog nooit zo bewust ervan geweest. Marina zorgt goed voor Marjan en Manon, als er nog 1 kerel aan ons zou hebben durven zitten, had ze hem tegen de grond geslagen!

Palmyra -woestijnstadje met Romeinse ruines- was een erg leuke ervaring. Iedereen vroeg ons op de thee. Eerst met 2 kamelendrijvende bedoeien een paar glaasjes thee gedronken tussen de ruines tijdens zonsondergang. Bij het eten werden we gevraagd door de restauranteigenaar of we mee wilden gaan om kruidenthee te drinken in de koele hoteltuin. Niet ver van het restaurant vandaan. Wisten wij veel... En maar lopen en maar lopen en donker en donker en achteraf! En net als je denkt dat het niet te vertrouwen is, blijkt het een keurig volkstuintje in de oase te zijn. En had de eigenaar helemaal geen verkeerde bedoelingen. Zulke gastvrijheid kennen wij gewoon niet en daarom maakt het je meteen wantrouwig.

Vandaag hadden we een leuke dag. Sowieso omdat we Aleppo mochten verlaten (die grauwe en conservatieve stad met hufters) en omdat we Krak des Chevaliers hebben bezocht. Een 12e eeuws kruisvaarderskasteel die werkelijk schitterend mooi en vrijwel nog helemaal intact is. Maar we hadden ook niet anders verwacht, want alles hier in syrie is fantastisch en geweldig en ongelofelijk en zou de hele wereld een voorbeeld aan Syrie moeten nemen, als het aan onze door de staat aangesteld gids ligt. Manon vraagt zich af waar die 5 jaar studie middeleeuwse geschiedenis nuttig voor is geweest als-ie door de gids volledig herschreven wordt. Hij is trouwens ook een grote fan van Michael Moore. Verrast dat jullie??

Een lange rit daarna naar Maalula, volgens de reisgidsen een schattig dorpje met allemaal huizen in pastelkleuren. Ondanks dat de pastelverf er jaren geleden al af is gebladderd, was het nog steeds een aangenaam zicht na dat grauwe, conservatieve vol hufterige kerels tellende Aleppo. Maalula is de laatste plaats ter wereld (uiteraard ligt die in Syrie) waar nog Aramees gesproken wordt, de taal van Jezus. Niet te verwarren met Armeens, want dat spreken veel mensen in Aleppo (veel hoeren uit de Sovjet Unie bedrijven hier hun professie).
In het kerkje werd het Onze Vader door een plaatselijk anorexiameisje opgezegd (geheel vrijwillig natuurlijk, want dit is tenslotte syrie) in het Aramees. Een spirituele ervaring! Theo, je hebt wat gemist! Het kerkje was echt prachtig en hing vol met ikonen. We weten nu het verschil tussen Grieks katholieke en Grieks orthodoxe ikonen.

Daarna zouden we verder wandelen door de kloof naar het dorpscentrum, toen 1 van onze reisgenoten uitgleed en vermoedelijk haar enkel heeft gebroken. Marina heeft laten zien dat ze erg goed is in crisismanagement. Toch lullig voor haar en klote voor de 2 andere dames waarmee ze reisde. Ze is nu in een privekliniek in Damascus en later zullen we wel horen hoe het met haar gaat.

Het is bijna etenstijd. Zo mooi, vriendelijk, leuk en galant als in het restaurant in Aleppo (ja, echt waar!!!!) zal het hier waarschijnlijk niet zijn. Maar het eten is fantastisch, maakt niet uit waar je bent in Syrie.

We vinden het erg leuk dat we zoveel mailtjes krijgen. Theo, we zullen Jacques en Anouk om handtekeningen vragen. Merle natuurlijk gefeliciteerd (noooooooooit oefenen met autorijden in Syrie, dat is geheid dodelijk!).

De volgende mail komt uit Jordanie. Daar gaan we zondag naar toe (het is vandaag vrijdag). Morgen gaan we nog lekker de soek in en 's middags naar de hamam. Joepie!!!!!!!!!!

Liefs,
marjanmanonmarina