En maar bouwen...

Zaterdag 25 september
Vandaag eindelijk een ‘vrije dag’ om te doen wat we zelf willen. Uitgeslapen tot 9 uur, ontbeten en gewandeld naar het oude centrum van de stad. Deels nog in puin, deels behoorlijk gerestaureerd en mondainer dan Amsterdam. Over een jaar of 10 zal Beiroet zich zeker kunnen meten met steden als Rome of Parijs. Alleen wrang dat het te duur is voor de gewone Libanees. Belofte vertelde gisteren al dat Beiroet altijd al een dure stad is geweest en Libanon op de oliestaatjes na het duurste en rijkste land van het Midden Oosten is geweest – het enige verschil met de periode vóór de burgeroorlog is dat de salarissen minder zijn gestegen dan de kosten. Bijkomend probleem is dat er veel goedkope arbeidskrachten uit Syrië en Egypte worden gehaald die de lonen nog meer drukken.
Op dit moment bestaat Beiroet voor een groot deel uit winkels en kantoren – er blijken niet al te veel mensen te wonen en aan de nieuwbouwprojecten te zien wordt dit alleen maar erger. Sinds de burgeroorlog is het ook geen populaire stad meer om te wonen en is het aantal forensen toegenomen.
Ik weet niet of ik het een mooie of sfeervolle stad vind, maar ik heb bewondering voor de voortvarendheid waarmee de stad opnieuw opgebouwd wordt. Vanmiddag op de boekenafdeling van Virgin zagen we oude foto’s van de verwoestingen – het is slechts 15 jaar sinds het einde van de burgeroorlog en er is al veel veranderd. Heel grappig dat je veel half afgemaakte gebouwen ziet of nog half verwoeste gebouwen. Als je je geld maar één keer uit kunt geven bouw je liever iets nieuws dan eerst de boel af te breken, denk ik.
Door het hyper chique deel van de stad gelopen (PC Hooftstraat winkels), cappuccino gedronken op het zwaar bewaakte plein bij het parlementsgebouw. Lekker zo’n kopje koffie met al die geweren om je heen. Nog enkele historische ruïnes uit de Romeinse tijd (of zo) bekeken. Dat was eigenlijk al een aardige wandeling al met al. Vervolgens via de Corniche (langs de Middellandse Zee) teruggelopen naar ons hotel.
Rond 3 uur lagen we bij het mini zwembad (mini = 2x3 meter, maar wel lekker koel!) en wat heerlijk om zo te kunnen ontspannen.
De afgelopen dagen toch veel indrukken opgedaan – meer dan ik had verwacht. De impact van een oorlog, de spanningen tussen bevolkingsgroepen, het is hier allemaal zichtbaar aanwezig. Daarnaast super, super aardige mensen. Mannen staren wel, maar niet vervelend, en iedereen zegt bonjour of is behulpzaam.
We gaan zo nog wat drinken met Jacques en Anouk en dan lekker wat eten. Dit dagje had ik echt nodig!

(voetnoot: helaas was het jazzcafé waar we wilden eten al helemaal vol, maar niet minder genoten van het eten bij een restaurantje genaamd Istanbulli. Jacques en Anouk gingen nog de stad in, wij hebben in stijl afgesloten bij Bashir, die helemaal ontdaan was toen hij vernam dat we moeder, dochter en nicht waren. Dan had hij zich anders gedragen zei hij – terwijl hij zich ontzettend keurig gedragen heeft!! Arme jongen… Toen we afscheid namen zei Marjan iets tegen hem in de trant van dat hij het wel zou redden als barman, waar hij zichtbaar van opfleurde. Eerlijk is eerlijk, hij had inderdaad de flair van een goede barman en het was enorm gezellig daar in de pub. Ook even leuk gesproken met een van de assistent-barjongens, een Nepalees die 3-4 jaar geleden naar Beiroet was gekomen omdat er voor hem in Nepal geen toekomst was. Jeetje, dan zit je dus opeens in Libanon! Even kort gesproken over de plaatsen die wij in Nepal hadden bezocht, was wel even leuk. Eigenlijk was iedereen er wel gezellig, behalve natuurlijk de gladde Cypriotische vertegenwoordiger van Herbalife. Wat een engerd!)