Brokaat, glas en Hassan van Duin

Maandag 27 september
Dagje Damascus. Lekker dagje Damascus zelfs!
’s Ochtends op zoek gegaan naar de glasblaas- en brokaatfabriek waar Marina over gelezen had in het boekje "" Te Gast In...". Die lagen beiden aan de andere kant van de oude stad, dus op zoek gegaan naar Straight Street omdat dat ons de handigste route leek (in plaats van dwalen door de leuke steegjes van de souk). Het was stik heet en omdat we in eigen tempo konden gaan, eerst gestopt voor een kopje koffie op een leuk pleintje aan het begin van de stad. Gezeten in het enige strookje schaduw, nog steeds bloedheet, en via hoofdknikken en gebaren een beetje contact gelegd met twee dames die bij ons kwamen zitten.
Wij dachten effe naar de andere kant te lopen, maar het was al met al toch nog een aardige wandeling, waarbij we allerlei winkels tegen kwamen die we ‘later’ nog zouden bezoeken. Eindelijk de oostelijke stadspoort bereikt en toen kwam de reisgids goed van pas, want de brokaatfabriek lag echt in een afgelegen steegje in een soort industriegebied met ongeasfalteerde paden. Een buurt waar je anders als toerist nooit naartoe zou lopen. Het was allemaal wat vaag, maar gelukkig kwam er een jongen aan die Engels sprak en de kleinzoon van de oprichter van de fabriek bleek te zijn. Hij gaf ons een rondleiding door de fabriekshal en liet zien hoe van ruwe zijde garen worden gesponnen en uiteindelijk de meest prachtige stoffen gewoven worden. De patronen van de weefgetouwen zijn ponskaarten dus de machines werken als een soort draaiorgels. De reisgids had vermeld dat de werknemers allemaal 65+ zijn en dat klopte aardig. Echt winstgevend schijnt het allemaal niet meer te zijn, maar ik hoop dat het ze lukt dit in stand te houden al is het maar voor het cultureel erfgoed. Erg leuk om er rond te lopen, vooral ook omdat iedereen heel vriendelijk was en je vrij uit foto’s kon nemen.
In het kantoortje vertelde de kleinzoon dat hij in Cambridge had gestudeerd (of was het Oxford?) en dat de fabriek onder meer stof leverde aan Harrods. Ze hadden ook stof geweven voor de trouwjurk van koningin Elizabeth. Marina heeft een lapje gekocht waarvan ze nog niet precies weet wat ze ervan gaat maken, zelf vond ik het allemaal vooral erg kunstig maar mooi is anders.
Het steegje uit en weer een paar andere vage steegjes in, totdat we voor de deur stonden van de glasblaasfabriek. De grote fabriek staat elders, dit was meer een locatie waar ze toeristen konden laten zien hoe de glazen worden geblazen. Ik vraag me alleen af hoe vaak hier toeristen komen, want het adres staat niet in de gewone reisgidsen en de locatie oogt in eerste instantie weinig toegankelijk. Ook hier werden we hartelijk welkom geheten en konden we plaatsnemen op bankjes, met uitzicht op twee glasblazers aan het werk bij snoeihete ovens, terwijl het buiten ook al niet te harden was. Leuk detail: boven op de ovens stonden glazen kruiken met water zodat er altijd verse thee gezet kon worden. Kijk, da’s nou efficiënt. Alle producten worden van kringloopglas gemaakt, die gesorteerd en gebroken wordt door een nogal triestig uitziende vrouw. Per maand een andere kleur glas en de producten varieerden van schitterende glazen tot protserige ijscoupes en kroonluchters. Terwijl wij lekker van onze thee genoten, kocht een Libanese Amerikaan de halve winkel leeg. Nou ja, wij hebben ook 3 sets mooie glazen gekocht!

Vervolgens terug de souk in en heerlijk geluncht in de christelijke wijk. Doorgewandeld naar de grote (Omayyaden) moskee. Daar werd ons hele mens-zijn van ons afgenomen en mochten we als persoonlijkheidsloze wezens in grijze habijten rondkijken. We zijn geen van drie echt gedweeë types en gecombineerd met de hitte werden we nogal opstandig van onze synthetische capes. De wijze waarop de doeken die ons voor de mannen moesten verhullen werden toegesmeten hielp ook niet echt om ons milder te stemmen. Toch grappig dat contrast tussen de super aardige gewone mensen die je tegenkomt en dan snauwerige en vervelende officials – politiemannen die je met hun ogen uitkleden versus Iraanse toeristes in het zwart die de hotelportier vragen om in het Engels te vertalen dat ze ons welkom heten. In het algemeen komen mensen enorm nieuwsgierig over en hun vriendelijkheid voelt oprecht.
’s Avonds met de hele groep gegeten. Niet echt veel contact gemaakt of namen onthouden. Iedereen behalve wij, Jacques en Anouk, ging om halfelf weg, wij bleven voor de entertainment: muziek, derwish danser, en het Hassan van Duin cabaret. De Syriërs om ons heen lagen in een deuk om Hassan (gekleed als gesluierde vrouw met cola blikjes voor borsten, als sjeik, als negerin, ha ha wat een lol). Wij zaten op een verhoging met ongeveer 15-20 anderen: 5 dames uit Jordanië, zeer elegant gekleed, sommigen met sjaals om en allen zeer vriendelijk en volop aan het genieten van hun idool ("hij keek naar me!!!"); achter in de hoek een Syrisch gezin met ordinair geklede tienermeiden (te strakke truitjes en broeken, geblondeerd haar – een blik van verstandhouding werd hierop uitgewisseld tussen ons en de Jordaanse dames); en links van ons twee mannen met in totaal drie geheel gesluierde dames die zeer ingewikkeld aten omdat ze steeds het flapje stof voor hun gezicht moesten optillen. Geen idee of zij van de entertainment genoten – wat vinden zij van zo’n cabaret act over de wulpse kleding die ze onder hun zwarte lappen aan zouden hebben? Voelen zij zich in de maling genomen?
Marina en Marjan genoten van de waterpijp (met appeltjestabak) en zo hebben we nog een tijdje doorgebracht. Geen idee waar de cabaretier het over had, maar een deel van het publiek lag in een deuk en reageerde als gillende tieners op een superster. Mohammed de Engerd was er ook bij maar kwam gelukkig niet bij ons zitten.
Rond halféén vertrokken, komen we op straat en groep zwaardmannen tegen in klederdracht, die bezig waren promotie foto’s te maken. Dus wij willen foto’s van hen nemen, willen zij ons op de foto nemen! Erg veel lol dus en wie weet eindigen we ergens op een "welcome to Syria" campagne.