Foto's!!!

Nou, ik heb een hele kleine selectie van onze foto's hier geplaatst. Al had ik al onze 20 rolletjes van 36 online gezet, dan had het nog geen goede weergave gegeven van onze vakantie. Niet alleen omdat je de geluiden niet hoort, de geuren niet ruikt en de sfeer niet proeft, maar ook omdat we de meeste mensen die we gesproken hebben - en die onze vakantie zo bijzonder hebben gemaakt - niet op de foto hebben gezet. Gewoon omdat het wel erg onbeleefd overkomt om een lens in iemands gezicht te douwen als je net een goed gesprek hebt gehad.


Zo, nu ik klaar ben de foto's af te kraken wil ik toch zeggen dat het best leuk is ze te gaan bekijken hoor... :-))))

112 jaar terug in de tijd

Zondag 26 september
Laatste ochtend Libanon en eigenlijk ’s ochtends al wat droevig dat we dit vriendelijke land zouden verlaten.
Met z’n vijven, de chauffeur en de inderdaad ‘young and handsome’ (omschrijving van de agent) Wissem gereden naar Baalbek. Een rit van ongeveer twee uur door voornamelijk Hezbollah gebied – of in ieder geval sjiitisch, want naast Hezbollah vlaggen hingen er ook iets minder enge vlaggen van de lokale Sjia partij. Die zijn in ieder geval zonder foto’s van martelaren met heilige blikken op hun gezicht.
Wissem, weer een gids van Maronitische stempel, was 22 jaar en studeerde geschiedenis en toerisme. Hij vertelde dat onderwijs in principe verplicht is maar dat de gratis staatsscholen zeer slecht zijn. Als het even kan sturen de ouders van alle geloven hun kinderen naar een christelijke school. Verder geldt er dienstplicht – voor wie studeert is er de vrijheid om de 12 maanden dienstplicht naar keuze ergens tussen je 18e en 25e te doen. Dienstplicht geldt overigens niet als het gezin maar één zoon heeft, waar Wissem (als enige zoon, 5 zussen) erg blij mee was hoewel hij ook wel inzag dat dat een zeer achterhaalde regeling is voor de beter gestelde Libanezen, aangezien daar de zoons echt niet voor het gezinsinkomen zorgen.
Onderweg gestopt in een soort weg-supermarkt waar iedereen proviand voor de rit naar Baalbek haalde. Eerst dachten we nog wat een onzin dat we niet gewoon bij een tentje dichter bij Baalbek koffie konden drinken, mar op theevisite gaan bij de Hezbollah is niet echt ons kopje thee. Wissem praatte nog het makkelijkst van onze gidsen over de religieuze spanningen, maar het blijft duidelijk hoe gevoelig het onderwerp is.
Baalbek zelf is prachtig – kan niet anders zeggen. Het was er snoei heet (wel droge hitte), maar de immense ruïnes kunnen alleen met het woord ‘imposant’ omschreven worden. Het komt vast niet over op de foto’s maar de immense bouwstukken, de grootte van het terrein en het tempelcomplex is gewoon enorm indrukwekkend. Ook heerlijk om dit in eigen tempo te kunnen bezichtigen – Wissen was mee voor uitleg als dat nodig was, maar verder liet hij ons lekker onze eigen gang gaan. Een tijdje op de trap gezeten van dit vroegere Romeins-Phoenicisch complex met overal om mij heen gezang uit de minaretten. Erg mooi.
Na twee uur was het tijd om verder richting grens te vetrekken. Toch spannend eigenlijk, nu we meer weten over de dagelijkse situatie in Libanon en de continue aanwezigheid van Syrische soldaten in het land. De president mag dan een Maroniet zijn maar dat schijnt een vrij symbolische functie te zijn. De premier is soenniet en doet wat Syrië zegt. Tenminste, in de ogen van de Christenen.

Hoe dichter wij de grens naderden, hoe meer troep er op straat lag. De grensformaliteiten zelf verliepen aan de Libaneze kant moeizamer dan om Syrië in te komen. Wissem maakte duidelijk dat hij Syrië niets vindt. Maar wat wil je als dit land in feite jouw eigen land bezet?
Halverwege overgestapt van ons Libanees busje op de Syrische. Wat een contrast: van de aardige, vriendelijke en mooie Wissem naar de zelfingenomen, griezelige, pokdalige Mohammed de Engerd. Interessant hoe hij vertelde over zijn land – het onderhoudt goede contacten met alle andere landen inclusief de VS (soms was het beter, soms wat minder). Dit in een week waarin Syrië onder dwang van de VS een deel van zijn troepen uit Libanon moet halen. Ook vertelde hij dat er ooit zeven duizend joden in Damascus waren, nu 150. niet omdat ze weg moesten maar omdat Israël ze per se terug wilde hebben. Er zijn vele geloven in Syrië en ze bestaan allemaal vredig naast elkaar omdat mensen er gewoon niet over spreken. Dan heb je ook geen spanningen. Dat er tussen Alawieten (de Islamitische stroming waartoe de presidentiele familie behoort) en de overige moslims (die de Alawieten als afvalligen zien omdat ze de 5 pijlers van de Islam niet onderschreven) wel degelijk spanningen zijn wordt doodleuk verzwegen. Weet de gids dat hij onzin vertelt of wil hij het zelf geloven? Of gelooft hij het echt zelf? In Libanon zwijgen ze als het onderwerp gevoelig wordt. In Syrië vertellen ze sprookjes.

Het schijnt dat er de avond van onze aankomst een Hamas leider in Damascus is vermoord (autobom). Het Syrisch artikel in een zogenaamd gerenommeerde Engelstalige krant is veelzeggend.

Eerst naar een heuvel gereden voor een mooi uitzicht over de stad. Op de parkeerplaats veel stelletjes druk aan het ‘praten’ met elkaar in hun auto. Stelt de o zo grappige Mohammed de Engerd voor dat ik vanavond met hem afspreek. Griezel.

Op naar het hotel. Tja. Zeldzaam troosteloos, shabby en slecht onderhouden. Bah. Ook al geen welkomstbriefje van Rosetta want de groep bleek pas die nacht aan te komen, maar dat hoorden we pas om 11 uur ’s avonds terwijl we om halfvijf aan waren gekomen.
Met Jacques en Anouk een geldautomaat gevonden, gemopperd dat we terugwilden naar Beiroet en een plek gevonden in de oude stad om te eten. Daar knapten we erg van op – heel gezellig en erg lekker eten. Toen we daarna nog een uurtje voor de moskee zaten om mensen te bekijken en bekeken te worden werd Damascus een stuk aangenamer. Het stinkt, het is af en toe (in de soek) vies en de mannen kunnen alleen op borsthoogte kijken, maar de vrouwen en vriendelijke mannen zijn erg vriendelijk en dit is wel meer ‘Arabisch’ dan Beiroet – in de zin van minder Westers. Niet veel, maar wel armoede (heel schrijnend mannetje dat voorbijliep met wegrottende voeten) en ook erg kleurrijk. Meer India nog dan Marokko qua sfeer, op het eerste gezicht.
Geëindigd op het dakterras van een hotel met uitzicht op het grote plein en ons hotel. We dachten een biertje besteld te hebben, maar dat bleek alcoholvrij frambozenbier te zijn, plus nootjes getrakteerd door de sjeik die tegenover ons zat, lurkend aan zijn waterpijp. Al met al zijn we in de 112 kilometer van Beiroet naar Damascus 112 jaar terug gegaan in de tijd en beland in 1001 Nacht.

En maar bouwen...

Zaterdag 25 september
Vandaag eindelijk een ‘vrije dag’ om te doen wat we zelf willen. Uitgeslapen tot 9 uur, ontbeten en gewandeld naar het oude centrum van de stad. Deels nog in puin, deels behoorlijk gerestaureerd en mondainer dan Amsterdam. Over een jaar of 10 zal Beiroet zich zeker kunnen meten met steden als Rome of Parijs. Alleen wrang dat het te duur is voor de gewone Libanees. Belofte vertelde gisteren al dat Beiroet altijd al een dure stad is geweest en Libanon op de oliestaatjes na het duurste en rijkste land van het Midden Oosten is geweest – het enige verschil met de periode vóór de burgeroorlog is dat de salarissen minder zijn gestegen dan de kosten. Bijkomend probleem is dat er veel goedkope arbeidskrachten uit Syrië en Egypte worden gehaald die de lonen nog meer drukken.
Op dit moment bestaat Beiroet voor een groot deel uit winkels en kantoren – er blijken niet al te veel mensen te wonen en aan de nieuwbouwprojecten te zien wordt dit alleen maar erger. Sinds de burgeroorlog is het ook geen populaire stad meer om te wonen en is het aantal forensen toegenomen.
Ik weet niet of ik het een mooie of sfeervolle stad vind, maar ik heb bewondering voor de voortvarendheid waarmee de stad opnieuw opgebouwd wordt. Vanmiddag op de boekenafdeling van Virgin zagen we oude foto’s van de verwoestingen – het is slechts 15 jaar sinds het einde van de burgeroorlog en er is al veel veranderd. Heel grappig dat je veel half afgemaakte gebouwen ziet of nog half verwoeste gebouwen. Als je je geld maar één keer uit kunt geven bouw je liever iets nieuws dan eerst de boel af te breken, denk ik.
Door het hyper chique deel van de stad gelopen (PC Hooftstraat winkels), cappuccino gedronken op het zwaar bewaakte plein bij het parlementsgebouw. Lekker zo’n kopje koffie met al die geweren om je heen. Nog enkele historische ruïnes uit de Romeinse tijd (of zo) bekeken. Dat was eigenlijk al een aardige wandeling al met al. Vervolgens via de Corniche (langs de Middellandse Zee) teruggelopen naar ons hotel.
Rond 3 uur lagen we bij het mini zwembad (mini = 2x3 meter, maar wel lekker koel!) en wat heerlijk om zo te kunnen ontspannen.
De afgelopen dagen toch veel indrukken opgedaan – meer dan ik had verwacht. De impact van een oorlog, de spanningen tussen bevolkingsgroepen, het is hier allemaal zichtbaar aanwezig. Daarnaast super, super aardige mensen. Mannen staren wel, maar niet vervelend, en iedereen zegt bonjour of is behulpzaam.
We gaan zo nog wat drinken met Jacques en Anouk en dan lekker wat eten. Dit dagje had ik echt nodig!

(voetnoot: helaas was het jazzcafé waar we wilden eten al helemaal vol, maar niet minder genoten van het eten bij een restaurantje genaamd Istanbulli. Jacques en Anouk gingen nog de stad in, wij hebben in stijl afgesloten bij Bashir, die helemaal ontdaan was toen hij vernam dat we moeder, dochter en nicht waren. Dan had hij zich anders gedragen zei hij – terwijl hij zich ontzettend keurig gedragen heeft!! Arme jongen… Toen we afscheid namen zei Marjan iets tegen hem in de trant van dat hij het wel zou redden als barman, waar hij zichtbaar van opfleurde. Eerlijk is eerlijk, hij had inderdaad de flair van een goede barman en het was enorm gezellig daar in de pub. Ook even leuk gesproken met een van de assistent-barjongens, een Nepalees die 3-4 jaar geleden naar Beiroet was gekomen omdat er voor hem in Nepal geen toekomst was. Jeetje, dan zit je dus opeens in Libanon! Even kort gesproken over de plaatsen die wij in Nepal hadden bezocht, was wel even leuk. Eigenlijk was iedereen er wel gezellig, behalve natuurlijk de gladde Cypriotische vertegenwoordiger van Herbalife. Wat een engerd!)

land vol Belofte

Vrijdag 24 september
Zoals we al verwacht hadden, had onze gids van gisteren (Naïef) niet aan de agent doorgegeven dat we – zoals op ons programma staat – vandaag naar Byblos wilden zodat we zaterdag nog als vrije dag in Beiroet overhouden. Basil, José en Jackie gingen ’s ochtends naar Tripoli, daarna door naar de Cederbossen en het plaatsje Becharree. Wij vonden het prima om met hen mee te gaan, maar wel eindigend in Byblos. Jammer dat dat veel gehaast zou zijn, dat krijg je als je twee groepen probeert te combineren.
Onze gids voor vandaag (Waït – betekent belofte in het Arabisch) oogde in ieder geval vriendelijker en intelligenter dan Naïef en deed duidelijk z’n best het ons naar de zin te maken.
Op naar Tripoli waar we 1,5 uur zouden hebben in de oude stad i.v.m. het vrijdaggebed en het vroeg sluiten van de souk. Tripoli is een zeer oude stad, al bewoond sinds de Phoenicische tijd. Het heet Tripoli omdat het een havenplaats was bevolkt door inwoners van Sidon, Tyre en Awad. Tegenwoordig is de driedeling niet langer etnisch maar economisch: super rijk (aan zee), middenklasse tot arm (de oude stad) en super arm (in de heuvels).

Wij hebben eerst de oude stad bezocht, beginnend bij de moskee die niet de oudste was maar wel een mooi voorbeeld van een moskee gecreëerd uit een eerdere kruisvaarderskerk en erg mooi van eenvoud. Niet bedoeld om te imponeren, zoals onze gids zei, maar een eenvoudige ruimte waar gebeden en bijeengekomen wordt. De gids (Maronitisch overigens) was hier haast drammerig over dat te veel moskeeën de verkeerde boodschap uitstralen (zoals de gigantische Hassan II moskee in Casablanca), terwijl je volgens de Koran overal kunt bidden als moslim (je hoeft niet naar de moskee daarvoor) en het daarom onzin is dat bijvoorbeeld in Europa, waar veel minder moslims wonen dan in de Arabische wereld, meer en grotere moskeeën gebouwd zijn. We moesten overigens blauwe smurfencapes om om als vrouw de moskee te bezoeken, waarbij opviel dat de gids mij hielp met de cape en niet de rest…
Vervolgens loopt Belofte naast me richting de souk en vraagt wat we vanavond gaan doen en of ik alleen met hem een drankje wil drinken. Enerzijds best vleiend, maar in een land als dit ook erg ongepast (tenzij hij echt serieus verliefd was, wat mij erg onwaarschijnlijk lijkt) omdat hij een paar minuten daarvoor had geraden dat Marina (die een paar meter voor ons uit liep) mijn moeder is. Hoe dan ook, netjes uitgelegd dat dat mij niet zo’n goed idee leek, maar helaas kreeg ik de rest van de dag extra aandacht. Niet heel, heel, héél vervelend, maar wel vervelend genoeg dat ik mij de rest van de dag heb moeten inhouden en hem constant aan mijn zij voelde. Als hij nou op een leuke manier aandacht aan mij had besteed, hadden we erom kunnen lachen, maar hij deed heel serieus terwijl hij het niet echt meende (getuige de afloop van de dag). Het was ook jammer omdat hij intelligent was en veel over het land kon vertellen, maar geen van ons allen kon echt ongedwongen met hem omgaan. Echt vervelend werd het overigens pas in de bus terug van Becharreee naar Byblos, toen hij continu een aanleiding vond om even zijn hand op mijn schouder te leggen of bij het koffiedrinken in Tripoli toen hij de hele tijd naar mij staarde. Verder er erg om kunnen lachen – kom je je Belofte tegen, wijs je hem af enz.

Maar goed, Tripoli zelf: door de souk gesjeesd want er was weinig tijd. Leuk om te zien maar door mijn Belofte niet echt optimaal van kunnen genieten. Man, staar me niet zo aan!
Toen per bus door naar een superdeluxe café met overheerlijk decadent gebak, gegeten onder volle aandacht van mijn Belofte. Wel erg veel gelachen met vooral José – heerlijk die Engelse humor. Teruglopend naar de bus zagen we een kleine brand op het balkon van een flatje. Het vuur werd geblust door de bovenburen en uiteraard kwam de brandweer pas toen het vuur al lang gedoofd was, maar het lijkt me ook nogal lastig om door al dat verkeer te komen!
Op naar het kruisvaarderskasteel (of was dat vóór het gebak?), dat best imposant was hoewel er nog maar weinig echt uit de tijd van Raymond van St Gilles was. Mooi uitzicht over de stad ook. Mijn Belofte vond het nodig mij een hand toe te steken bij de trappetjes. Zucht. Ik was hier meer bezig hem te ontwijken dan dat ik veel van het kasteel heb meegekregen.

Ruim anderhalf uur per bus verder naar de Ceders, de nationale boom van Libanon. Vroeger waren de heuvels vol cederbomen, nu staan er welgeteld nog 980 oude bomen. De vallei ernaartoe (Qadisha, ‘heilig’) was erg mooi – ruige bergwanden met haast Zwitserse dorpjes. Het gebied schijnt 100% Maronitisch te zijn met veel zeer welgestelde Libanezen die er met name ’s zomers wonen vanwege het koele klimaat. Ook de Patriarch van de Maronitische kerk heeft er zijn zetel.
En toen de ceders. Tja. In 14 minuten hebben we het pad rond de bomen gelopen. Joepie. Bijzonder niet indrukwekkend. Zoals Jackie zei "it feels like home!"
Gegeten in een cafeetje aan een tafel ver weg van mij Belofte maar hij kwam er vrolijk bij zitten. De aanhouder wint?
José, Basil en Jackie afgezet bij hun hotel in Becharree, waarna onze chauffeur (Peter R. de Vries lookalike) ons in Schumacher stijl naar Byblos reed onderwijl zijn spiegel verstellend zodat hij de benen van Marjan goed kon zien. Nog bijna een ongeluk gehad, waarbij bleek dat hij nogal een driftkikker is. Mijn Belofte zat achter me en vertelde dat hij ’s zomers toeristen rondleidt en van november tot april voornamelijk visserman is (in Byblos/Jbail).
We wisten dat we weinig tijd in Byblos zouden hebben, maar toch mooi om de ruines van verschillende beschavingen gedurende de laatste 8 eeuwen te kunnen zien bij zonsondergang. Zoals de Belofte zei, historici en archeologen kunnen de waarheid niet weergeven, alleen een interpretatie, maar de gegevens lijken te wijzen op continuë bewoning sinds 6000 v. Christus. Volledige reconstructie van de site is niet mogelijk omdat elke beschaving gebruik maakte van de brokstukken of gebouwen van de vorige bewoners. Erg mooi. Belofte probeerde nog de Nice Lady en sta-in-de-weg Marina neer te donderen in een grot terwijl hij uiterst charmant mij een hand gaf en de rest aan hun lot overliet in het pikkedonker (‘I’m not a dangerous guy’).

Wij vervolgens op naar een welverdiend biertje op een terras terwijl de Belofte ondertussen zijn troost vond bij een chique Française die later met ons mee terugreed naar Beiroet. Weg Belofte. Loze Belofte.

In eten hadden we niet meer zo’n trek (het was al halfnegen) dus snel gedoucht en toen een erg geslaagde avond in the Duke of Wellington gehad, die stampvol zat. Genoten van de soap rondom Bashir (de barjongen) en het Italiaanse meisje dat stapelverliefd op hem was. Het kind was doodmoe en ladderzat, kon amper haar hoofd rechtovereind houden, maar genoot zichtbaar van de Tom "ik jongleer met flessen" Cruise acties van Bashar en ze dronk zelfs een cocktail genaamd 'brain damage' terwijl het overduidelijk was dat ze al genoeg hersenschade voor één avond had opgelopen. Marina had ondertussen lol gehad met een gezellige dronkaard die vroeg de groeten te doen aan Olga, the Queen of Holland. Zullen we doen!

Overigens, nog even terugkomend op de Belofte: een dag later is het mij al moeilijk voor te stellen wat er zo vervelend was, maar gisteren zat ik toch met de spagaat tussen duidelijkheid en beleefdheid. Je komt als westerse vrouw directer over dan wat ze gewend zijn en tegelijkertijd is er het beeld dat men heeft van westerse vrouwen. In een macho land als dit moet je oppassen de ego’s niet te krenken (Naïef had bijv. ook moeite om met de vrouwen in de groep te praten), zeker niet als de man in kwestie je gids is en je wilt dat hij zijn best doet om toch Byblos in het programma op te nemen. Daarnaast was het op zich een aardige man en kon je op zich prima met hem kletsen. Kortom, een ingewikkelde Belofte!

Marjan las 's avonds mijn horoscoop in de Avant Garde. Staat er dat ik op uitnodigingen in moet gaan. Ben ik blij dat ik dit pas na de Belofte lees! :-)

"1, 2, 3, 4, 5, 6, Jesus and the rest"

Donderdag 23 september
Om kwart voor negen stonden we paraat voor onze eerste excursie. Moe, brak en vrij zweverig – maar een hele dag iets doen bleek een perfecte remedie.
In plaats van een dagje Beiroet gingen we naar Sidon en Tyrus (Sour), wat eigenlijk voor zaterdag gepland stond. Dit omdat Syrië later deze week een deel van de troepen terugtrekt uit Zuid Libanon en het dan waarschijnlijk niet wenselijk is dan op excursie te gaan met alle spanningen die er nu weer zijn.
In het kort: Libanon kent vier grote bevolkingsgroepen: Maronieten (Christenen), Druzen (mengeling tussen Moslims en Christenen maar ze leven een erg exclusief bestaan), Soennitische Moslims en Sjiieten. Toen de Fransen in de jaren ’50 vertrokken was afgesproken de regering van het land eerlijk te verdelen: de president moest een Maroniet zijn, de premier een Soenniet, de voorzitter van het parlement een Sji’iet enz. in de jaren ’70 ging het economisch slecht met Libanon, de Soennieten en Sjiieten waren veelal landarbeiders, de Maronieten vormden de (veel kleinere) middenklasse die het economisch beter had. Daarnaast moesten zowel de VS, Israël als Syrië zich per se met de situatie bemoeien en zo begon de burgeroorlog.
Die is sinds de jaren ’90 voorbij, maar de spanningen zijn nog voelbaar aldus onze agent en Naïef. Van de 4 miljoen Libanezen is 30% Christen, dus hun oververtegenwoordiging in de ambtenarij en regering wekt weerstand op. Van de 15 miljoen Libanezen buiten Libanon is echter de meerderheid Maroniet en erg rijk. Problemen dus.
Daarnaast moet op dit moment Syrië van de Verenigde Staten een deel van de troepen in Zuid Libanon terugtrekken – daar gestationeerd tegen Israël én om een stevige vinger in de pap te hebben in de Libanese regering. De Soennitische premier is in feite een marionet van Syrië; de Maronitische president heeft weinig echte bevoegdheden.

Vandaag dus op naar Sidon en Tyrus, twee oude plaatsjes in zuidelijk Libanon.
In Sidon een middeleeuws kruisvaardersburcht bezocht aan zee (mooi) en de soek (prachtig) en een zeepfabriekje waar ze nog handmatig zeep maken. We kregen weinig tijd om alles zelf te verkennen omdat naast Jacques en Anouk ook 3 Canadezen erbij waren (nou ja, 2 Canadezen (Basil en Jackie) en 1 Britse (José, de zus van Basil – maar de agent had het steeds over 3 Canadezen, dus vandaar). Erg leuke mensen maar Naïef had haast en met z’n negenen een stadje bekijken lukt dus niet. Wel opvallend vriendelijke mensen in Sidon en ik had er graag langer gelopen.
Op naar de Romeinse opgravingen in Tyrus. Best aardig maar midden op de dag bijna niet te doen, zo stikheet was het. Dan merk je ook dat je eigenlijk te moe bent om wat tot je te nemen.
Ook best indrukkwekkend allemaal – niet zozeer Tyrus, maar heel zuid Libanon. Werkelijk overal hangen posters van de (Sjiitische) Hezbollah, die veel aanhang heeft onder de Palestijnen die in de vluchtelingenkampen in het zuiden wonen. We kunnen de leuzen niet lezen, maar wat maar al te duidelijk was, waren de portretten van martelaren – soms geestelijken, maar ook heel veel jonge mannen en jongens, omgeven door een stralend aura en rode roos. Op z’n zachtst uitgedrukt niet erg prettig.
Ook duidelijk was dat Naïef, zelf Maroniet, er niet graag over praat. Voor ons is het misschien fascinerend of interessant, voor hem natuurlijk de dagelijkse realiteit. De verheerlijking van marterlaren was in ieder geval heel bevreemdend. Ook veel kogelgaten overal en verwoeste huizen uit de tijd van de burgeroorlog. En natuurlijk heel veel Syrische soldaten. Lekker.
Tussen dit alles overheerlijk geluncht aan zee in Tyrus – mezze (Libaneze voorgerechtjes) en vis met fruit na. Heel, heel erg lekker.
Doorgereden naar Qana wat het echte Kanaän zou zijn, waar Jezus water in wijn toverde. Tja. Misschien is het zo dat Kanaän niet in Palestina ligt en dat Jezus hier heeft rondgelopen, dat kan best. Maar dat de apostelen het jaar na zijn dood langskwamen om afbeeldingen in steen uit te hakken lijkt mij stug. Het was inmiddels overduidelijk dat Naïef er een Maronitische dag van wilde maken (we hadden al een Maronitische kerk bezocht, maar bijv. geen moskee). Leuk hoor die afbeelding van het Laatste Avondmaal (see the apostles 1, 2, 3, 4, 5, 6, Jesus and the rest) en de schaduw van Maria, maar het landschap om ons heen deed me veel meer. Prachtig ruig!
Teruggereisd naar Beiroet want de bus moest om 5 uur iemand op het vliegveld afhalen. Die persoon heeft mooi wat langer kunnen wachten want pas om 6 uur kwamen we eindelijk aan bij ons hotel (2 uur gedaan over 80km), waar we in de Duke of Wellington pub een fikse pul bier hebben gedronken met Anouk en Jacques. Oeps, vergeten dat het een Engelse pub is met Engelse maten. Nou ja.
Toen kregen we de hoteldeur niet open terwijl we hoognodig naar het toilet moesten. Na een kwartier prutsten gelukkig geholpen door de conciërge!
Conclusie na één dagje Libanon: ik voel me hier helemaal thuis! Het is lekker chaotisch, vriendelijk en bedrijvig. Heerlijk!

Ik weet niet wat we ’s avonds van plan waren, maar de lunch was zo uitgebreid (en laat) dat we geen van drieën trek hadden in eten. We hadden ook nog aardig wat slaap in te halen. Dus naar de pub beneden voor één slaapmutsje. Marina daarna naar boven, maar ja, de leuke barjongen (Bashir) vertelde dat hij een veel lekkerdere Cuba Libre kon maken dan de rum cola die we gedronken hadden. Nou, dat hebben we geweten: een pint glas gevuld met rum, tequila, triple sec, citroenwater en ergens nog een vleugje cola. Dat hakte er behoorlijk in. Aangezien niets zo stom is als twee aangeschoten vrouwen aan de bar heeeeel lang over ons drankje gedaan en serieuze gesprekken geprobeerd te voeren, ha ha. Erg leuk om de mensen om ons heen te observeren, zoals het Italiaanse meisje dat verliefd is op Bashir. Maar hoe de Lonely Planet erbij komt dat de pub bevolkt wordt door journalisten is ons een raadsel – niet gezien in ieder geval! Uiteindelijk laat, en giechelend, ons bed in gedoken…

Verslag reisdagboek - vlucht Amsterdam - Libanon

Voor wie het leuk vindt om te lezen, de komende weken zal ik hier de tekst van mijn reisdagboek plaatsen. Hier alvast de eerste dag - de rest volgt afhankelijk van hoeveel tijd en zin ik heb om te typen...

Woensdag 22 september
Ik weet niet precies hoe laat het nu is, maar we zitten op Queen Alia Airport in Amman en door vertraging hebben we nog ruim 4 uur voordat onze vlucht naar Beiroet vertrekt.
Prima vlucht van Royal Jordanian – erg koninklijk, overal kroontjes (op bestek, servetten, kussens enz.). Garfield gezien – al werd de film onderbroken voor de mededeling dat er evaluatieformulieren uitgedeeld zouden worden. Erg grappig.
Voor een grote wereldstad is het vliegveld van Amman wat armoedig. Een paar luxe tax free winkels maar karige meubels, weinig voorzieningen en weinig te doen of te zien voor de komende 4 uur.
Kort gesproken met Anouk en Jacques, niet veel verder gekomen dan ons voorstellen maar het zij zo, we zien wel of het gezellig wordt en zo niet, dan niet. Ze komen wat stil over, maar niet onvriendelijk. Nou, nog 3 uur en 50 minuten.

We kunnen stellen dat Libanon een enerverend land is. Uiteindelijk was het 2 uur ‘s ochtends toen we landden op het hypermoderne Beirut Airport, waarna de douaneformaliteiten nog een goed uur duurden. Elke bladzijde van ons paspoort werd gecontroleerd om er zeker van te zijn dat we niet in Israël zijn geweest. Vooral niet lachen dus en de douanier rustig zijn werk laten doen, stempels zetten enz. Bagage gehaald en eindelijk ontvangen door de agent van Rosetta, waarvan ik de naam ben vergeten. We waren toen werkelijk de laatsten om het vliegveld uit te lopen.
Toen met twee auto’s naar het hotel maar ja, Libanon hè, dus de auto hield ermee op na een paar minuten. Dus met z’n vijven plus chauffeur in de andere auto en de arme agent – die het werkelijk vreselijk vond – bleef achter met kapotte auto en onze bagage. Gezellig met Marjan op schoot op de voorbank, een lange rit door Beiroet want onze chauffeur (die later Naïef blijkt te heten, zal ik vast wel verkeerd spellen maar het heeft wel iets zo) bleek werkelijk niet te weten hoe hij naar ons hotel moest rijden. Uiteindelijk om 4 uur bij Hotel Mayflower beland, zeer moe en zeer melig. Biertje gedronken uit de minibar, gedoucht en naar bed, niet dat ik nog echt wat geslapen heb.
Eerste indruk van Beiroet: een puinhoop. Maar ‘s nachts ziet bijna geen enkele stad er mooi uit. Heel opvallend is dat ze gordijnen/zonwering ophangen aan de buitenkant van de balkons. Wel heel handig want zo heb je a) een extra kamer (het balkon) en b) ventilatieruimte tussen de zon en het raam. Maar het ziet er ook ontzettend armoedig uit, zo!

Round Table Tour

Dit heeft strikt genomen weinig met onze vakantie te maken, maar tijdens onze lunch in Palmyra (Syrië) zagen we opeens van alle kanten landrovers met Nederlands kenteken aan komen rijden. Wij uiteraard nieuwsgierig wat die daar te zoeken hadden, bleken het deelnemers aan de Round Table Tour te zijn - een initiatief van de Nederlandse Ronde Tafel (jonge Rotary) om tijdens een schitterende wereldreis projecten voor kinderen te sponsoren in de landen die ze bezoeken. Uiteraard niet in Syrië, want daar is alles perfect (serieus, ze kregen geen toestemming om daar projecten te financieren!), maar wel China, Nepal, India, Jordanië, Turkije en ga zo maar door. Ha ha, en ben ik nog vergeten te melden dat ze ook in Jemen zijn geweest - ze hadden het woord nog niet uitgesproken of wij alle drie in koor "Jemen? Wat gaaf!!!!" Die reactie zullen ze vast niet vaak krijgen...

Een geweldig initiatief - meer informatie is te vinden op hun website, zeker het bezoeken waard!!

De eerste vakantiefoto

genomen door Henk - zie ons blij zijn met onze 'koninklijke' tickets van Royal Jordanian! :-)

"I wish I could be your soap"

(mail van 4 oktober)

Allerliefste allemaal,

we mailen nu vanaf een super trendy boekenwinkel annex cafe in Downtown Amman. Alles draagt maatje 34 en lurkt aan een waterpijp. Leuk om mee te maken na al het grauwe en gesluierde van Syrie.

Niet dat we niet blij zijn dat we in Syrie zijn geweest want het was een behoorlijke belevenis, maar om nou te zeggen dat het ons hart heeft gestolen, nee. Marjan heeft wel het hart gestolen van een sieradenontwerper in Damascus. Wij hadden 's ochtends een kettinkje en armband bij hem gekocht en toen we 's middags op zoek gingen naar de hamam voor vrouwen (niet makkelijk te vinden in Damascus), liepen we toevallig langs zijn winkel dus vroegen hem of hij de weg wist. Waarop hij met zijn allergrootste smile tegen Marjan zei "I wish I could be your soap". We kwamen niet meer bij!!!!!

Onze gids in Syrie (je weet wel, die voorgeprogrammeerde gids die ervan overtuigd is dat Syrie het enige beschaafde land ter wereld is) heeft een smakelijke uiteenzetting gegeven van hoe Syrische mannen een vrouw versieren. Haar vertellen dat ze ogen heeft als een koe schijnt erg goed te werken.....

De hamam was overigens een erg geslaagde ervaring. Zoals altijd eindigden we weer ergens erg 'local' dus het zag er niet echt uit, maar wel leuk daardoor. We hebben ons uitgekleed onder het oog van Assad - jawel, zijn portret hangt zelfs in de hamam - en als we over een paar weekjes ziek worden is het waarschijnlijk open tbc van de vrouw die ons masseerde en zonder ook maar enigszins haar hand voor haar mond te doen lekker over onze vers gescrubde lichaampjes rochelde. Leuk!!!!!!!!!

Sinds gisterenmiddag dus aangekomen in Jordanie, wat gelijk al een verademing is. Er is weer kleur, mensen onderhouden hun tuintjes en tot nu toe heeft nog niemand de behoefte gevoeld om tikkertje met onze borsten en billen te spelen. Kijk, het zijn toch de kleine dingen die je gaat waarderen!

Vanochtend eerst naar de zoveelste Romeinse stad - maar eerlijk is eerlijk, echt de moeite waard. Daarna door naar de Dode Zee wat een erg leuke ervaring was. Er waren weinig toeristen dus heerlijk gedobberd in het zoute water, ons ingesmeerd met modder en lekker bijgekomen van tja, van wat eigenlijk. De stof in Syrie waarschijnlijk. Lichamelijk is dit niet zo'n slopende reis, maar het is wel weer een aanslag op je zintuigen en als we nadenken over wat we allemaal hebben meegemaakt in de afgelopen anderhalve week, dan hebben we straks echt nog een maandje vakantie nodig. :-)

O, terugkomend op onze vorige mail - onze reisgenote Else, die was uitgegleden en haar enkel had gebroken en ontwricht gaat vannacht terug naar Nederland. Ze heeft helaas 2 dagen alleen in een ziekenhuis in Damascus moeten liggen omdat wij verder moesten. Gelukkig waren er zeer lieve nonnetjes om haar te verzorgen, vooral het nonnetje uit Ierland van rond de 70 dat vertelde dat ze laatst weer naar Ierland was gegaan en van haar moeder van 92 niet alleen naar buiten mocht.

Morgen weer op tijd opstaan om naar Mount Nebo (een van de vele plaatsen waar Mozes het Heilige Land zag - maar we begrijpen dat het vooral het Heiige Land is omdat je niet veel kunt zien) en een plaatsje waar ze een 6e eeuwse mozaiekplattegrond van Palestina hebbben. Schijnt ook erg mooi te zijn. Aan het eind van de dag komen we aan in Petra, waar we overmorgen de hele dag kunnen rondzwerven.

Donderdag rijden we door naar Aqaba waar we alleen maar aan het strand gaan liggen. En zaterdag komen we al weer terug. Wat gaat het snel!!!!!!

Nou, dit was het weer. Misschien dat we nog een keer gaan mailen maar anders - tot ziens, mails en tot zaterdag, voor wie ons op komt halen! Bruin brood en kaas gaan erg goed smaken - Marjan wil graag een halfje pain de boulogne van de Ap, een halve liter karnemelk en oude kaas. Manon wil vooral veel vers fruit!!!!!

heel, heel, heel veel groetjes,
Marjanmarinamanon
(zeer bruin en erg mooi na de hamam en dode zee modderscrub)

Dolle Pret in Damascus

(mail van 1 oktober)

Het is bloedheet in het internetcafe, maar we zijn zo blij om hier weer terug te zijn!

Aleppo was grauw, conservatief en grauw, en conservatief en grauw met enorm hufterige mannen! Altijd al geweten dat we borsten hadden, maar nog nooit zo bewust ervan geweest. Marina zorgt goed voor Marjan en Manon, als er nog 1 kerel aan ons zou hebben durven zitten, had ze hem tegen de grond geslagen!

Palmyra -woestijnstadje met Romeinse ruines- was een erg leuke ervaring. Iedereen vroeg ons op de thee. Eerst met 2 kamelendrijvende bedoeien een paar glaasjes thee gedronken tussen de ruines tijdens zonsondergang. Bij het eten werden we gevraagd door de restauranteigenaar of we mee wilden gaan om kruidenthee te drinken in de koele hoteltuin. Niet ver van het restaurant vandaan. Wisten wij veel... En maar lopen en maar lopen en donker en donker en achteraf! En net als je denkt dat het niet te vertrouwen is, blijkt het een keurig volkstuintje in de oase te zijn. En had de eigenaar helemaal geen verkeerde bedoelingen. Zulke gastvrijheid kennen wij gewoon niet en daarom maakt het je meteen wantrouwig.

Vandaag hadden we een leuke dag. Sowieso omdat we Aleppo mochten verlaten (die grauwe en conservatieve stad met hufters) en omdat we Krak des Chevaliers hebben bezocht. Een 12e eeuws kruisvaarderskasteel die werkelijk schitterend mooi en vrijwel nog helemaal intact is. Maar we hadden ook niet anders verwacht, want alles hier in syrie is fantastisch en geweldig en ongelofelijk en zou de hele wereld een voorbeeld aan Syrie moeten nemen, als het aan onze door de staat aangesteld gids ligt. Manon vraagt zich af waar die 5 jaar studie middeleeuwse geschiedenis nuttig voor is geweest als-ie door de gids volledig herschreven wordt. Hij is trouwens ook een grote fan van Michael Moore. Verrast dat jullie??

Een lange rit daarna naar Maalula, volgens de reisgidsen een schattig dorpje met allemaal huizen in pastelkleuren. Ondanks dat de pastelverf er jaren geleden al af is gebladderd, was het nog steeds een aangenaam zicht na dat grauwe, conservatieve vol hufterige kerels tellende Aleppo. Maalula is de laatste plaats ter wereld (uiteraard ligt die in Syrie) waar nog Aramees gesproken wordt, de taal van Jezus. Niet te verwarren met Armeens, want dat spreken veel mensen in Aleppo (veel hoeren uit de Sovjet Unie bedrijven hier hun professie).
In het kerkje werd het Onze Vader door een plaatselijk anorexiameisje opgezegd (geheel vrijwillig natuurlijk, want dit is tenslotte syrie) in het Aramees. Een spirituele ervaring! Theo, je hebt wat gemist! Het kerkje was echt prachtig en hing vol met ikonen. We weten nu het verschil tussen Grieks katholieke en Grieks orthodoxe ikonen.

Daarna zouden we verder wandelen door de kloof naar het dorpscentrum, toen 1 van onze reisgenoten uitgleed en vermoedelijk haar enkel heeft gebroken. Marina heeft laten zien dat ze erg goed is in crisismanagement. Toch lullig voor haar en klote voor de 2 andere dames waarmee ze reisde. Ze is nu in een privekliniek in Damascus en later zullen we wel horen hoe het met haar gaat.

Het is bijna etenstijd. Zo mooi, vriendelijk, leuk en galant als in het restaurant in Aleppo (ja, echt waar!!!!) zal het hier waarschijnlijk niet zijn. Maar het eten is fantastisch, maakt niet uit waar je bent in Syrie.

We vinden het erg leuk dat we zoveel mailtjes krijgen. Theo, we zullen Jacques en Anouk om handtekeningen vragen. Merle natuurlijk gefeliciteerd (noooooooooit oefenen met autorijden in Syrie, dat is geheid dodelijk!).

De volgende mail komt uit Jordanie. Daar gaan we zondag naar toe (het is vandaag vrijdag). Morgen gaan we nog lekker de soek in en 's middags naar de hamam. Joepie!!!!!!!!!!

Liefs,
marjanmanonmarina

Soentjes uit Syrië

(mail van 27 september)

Lieve allemaal,

na liefs uit Libanon vonden we het tijd voor soentjes uit Syrie....

Allereerst - we hebben begrepen dat er gisteren een hoge pief van Hamas in Damascus is gedood. Voor wie zich ongerust maakt, wij hebben er niets van gemerkt en het voelt hier niet onveilig aan. Wel interessant dat we net de plaatselijke Engelstalige Syrian Times hebben gekocht en daarin staat dat het slachtoffer een onschuldige Palestijn was, in de eerste intifada verdreven naar Libanon. We hebben begrepen dat op CNN gisterenavond is gemeld dat het dus om een hoge Hamas pief gaat.

Maaar goed, onze gids zei gisteren ook al dat Syrie goede contacten onderhoudt met alle landen, ook de VS, dat er geen religieuze spanningen zijn en dat de joden uit dit land zjn vertrokken omdat dat land met een I ze per se terug wilde hebben. Van hem had het niet gehoeven.

Maar jullie treuren om Andre Hazes en da's natuurlijk wel dramatischer. We zullen vanavond een glaasje niet-alcoholisch frambozen bier op hem drinken. Had 'ie vast leuk gevonden.

Gisteren zijn we uit Libanon vertrokken, met pijn in ons hart. We hebben nog heimwee naar ons sfeervol hotelletje, knappe en leuke barjongen (met bijbehorende overheerlijke Cuba Libres) en de ongelooflijk vriendelijke bevolking. In de 112 kilometer van Beiroet naar Damascus zijn we ook zo'n 112 jaar terug gegaan in de tijd. Libanon is erg aan het opbouwen, hier staat de tijd stil. Het helpt ook niet dat we in een Oost Blok hotel zitten en Marina haar matras onder de urine zat en vervangen moest worden. Gelukkig gisteren wel een sfeervolle wandeling door de souk kunnen maken en heel, heel gezellig met Jacques en Anouk (onze 2 mede-ibanongangers) gegeten.

We zijn erg benieuwd naar de rest van de groep, die vannacht om 4.30 zijn aangekomen. Zo leuk als Jacques en Anouk zullen ze vast niet zijn. REmco en Petra: we vermoeden dat we met een tweede Ronald te maken hebben. WE houden jullie op de hoogte............

Goed, dat was het voor nu. We gaan op zoek in de soek naar een oud brokaatfabriekje!

heel veel groetjes,
Marjanmarinamanon

Veel liefs uit Libanon

Hoi allemaal,

toch maar een ouderwets mailtje vanaf hotmail want zo geweldig is deze internetverbinding in Beiroet niet - terwijl het in alle andere opzichten
een super moderne stad is (winkels als Etam, Vero Moda, Pizza Hut, Nike enz enz.). Je moet alleen de kogelgaten en de half ingestorte gebouwen even negeren. :-)

Maar goed, we zijn dus veilig aangekomen - vraag niet hoe, want we hadden nogal wat vertraging en hebben 5 uur in Amman doorgebracht, wat een behoorlijk troosteloos vliegveld is. Wel leuk contact gemaakt met de 2 andere reisgenoten die ook Libanon 'doen'. Het was dus 2 uur 's nachts voordat we in Beiroet landden, toen hebben we nog een uurtje over de douaneformaliteiten gedaan, want je moet toch echt elke pagina bekijken of er niet stiekem toch nog een stempeltje in staat van het buurland dat met een i begint waarvan we de naam hier niet mogen uitspreken.... En toen zaten we net lekker in de auto van de agent op naar ons hotel, toen de accu ermee ophield. Ha ha ha grote lol. Dus met z'n 5-en, plus chauffeur in de auto van
de andere 2 (Marjan en Manon super melig met z'n tweetjes op de voorbank) en uiteindelijk lagen we om 4 uur in bed.

... En ging de wekker om half acht af. Want... onze vrije dag in Beiroet, werd omgezet in de excursies van dag 3. Nou moet Henk eventjes zijn oogjes dicht doen en niet verder lezen... want eind deze week begint Syrie een deel van z'n troepen uit zuid Libanon weg te halen en dan is het misschien niet zo prettig om Romeinse opgravingen te bekijken. Keurig dat ze hier rekening mee houden, niet waar?!

Verder vandaag een super leuke dag gehad - veel gedaan, heeeeerlijk gegeten en we voelen ons bijna weer mens. Straks op tijd naar bed zodat we morgen naar Tripoli en Byblos kunnen gaan. Maar eerst een lekker slaapmutsje!!!

Heel veel groetjes en liefs uit Libanon,
Marjanmarinamanon